To be or Tenet?
Dit weekend ging ik naar de film Tenet, de ‘post-Corona blockbuster’ als ik de media mag geloven. Een verhaal waarin er gebruik wordt gemaakt van de omkeerbaarheid van tijd en materie. Het eerste half uur heb ik in opperste verbazing naar het scherm gestaard. Wat is hier aan de hand? Ik dacht bij een soort James Bond-achtige klassieker te zijn beland. Slimme, sterke (en niet te vergeten knappe) man, overzichtelijk verhaal met een good guy en een bad guy, en knappe en (godzijdank) ook slimme vrouwen.
Nou, niet dus. Knappe en slimme mannen (en een handjevol intelligente vrouwen) waren er zeker en dito achtervolgingen en ontploffingen. Maar dan (wellicht een spoiler voor degenen die de film nog niet gezien hebben): in welke tijdframe zit je? Wanneer speelt wat zich af? Wat is al geweest en wat gaat nog komen?
Begrijpen we deze dimensie?
In de, voor mijn gevoel, hopelijk laatste coronamaanden dringt mij de vraag op in hoeverre we in een situatie zitten of terecht gaan komen waarin we dezelfde situatie gaan meemaken? Niet zozeer omdat de tijd zich in verschillende dimensies afspeelt, maar wel of we deze dimensie echt goed begrijpen. Zijn we in staat om een eind te maken aan deze pandemie en wat te doen als er een nieuw virus zich aandient, zoals bijvoorbeeld COVID-20?
Scenario’s
Hebben we de ruimte en tijd om te beoordelen wat het juiste is om te doen? Is er voldoende tijd om de verschillende scenario’s en benaderingen te evalueren? Zo zagen we het scenario ‘negeren en ridiculiseren’ in Brazilië en Amerika. Het scenario ‘angst’ in Vietnam. Scenario ‘intelligent’ in ons eigen kikkerlandje. En dan nog scenario’s als ‘rust’ in Zweden en ‘lock-up’ in Nieuw-Zeeland. Wie het weet mag het zeggen.
Werk en wat dan?
Gaan we naar minder consumeren en minder werken? Gaat de overheid een blijvend grotere rol in ons leven spelen? Wat betekent dit voor arbeid en de manier waarop we hiermee omgaan? Is reizen en immigratie juist wenselijk of kiezen we voor een lock-down? Willen we meer zelfvoorzienend worden en zal landbouw een belangrijkere rol gaan spelen in onze maatschappij? Gaan we nieuwe waarden of een nieuwe realiteit ontwikkelen?
Welke signalen pakken we op?
In februari was ik bij de dissertatie van het proefschrift van Barbara van Veen. Zij had zich na het faillissement van Lehmann Brothers oprecht afgevraagd of we de crisis gewoon hebben genegeerd. Er waren genoeg signalen die ons hebben gewaarschuwd. Ook weten we al jaren dat een van de grootste en niet geïdentificeerde bedreigingen virussen zijn. Toen het virus in Wuhan uitbrak was dat zover van ons bed dat wij eigenlijk niet konden voorstellen zelf ooit besmet te raken. We gingen gezellig door met carnaval en wintersport en ineens zaten we met de gebakken peren.
En nu?
Doe ik een oproep voor minder immigratie? Nee, zeker niet. Niet meer reizen? Ik moet er niet aan denken. Consuminderen? Mondkapjes? Nog meer afstand? Absoluut contactverbod? Konden we het voorkomen? Op de middelbare school – lang geleden – las ik het boek ‘Les jeux sont faites’ van Jean Paul Sartre. Een boek over twee mensen die elkaar in de Hemel gaan tegenkomen en dromen over een leven samen. Dit leven wordt hun gegeven en zij moeten de liefde naar elkaar op aarde gaan bewijzen. Wordt het een happy end? Lees het boek. En stel jezelf de vraag. Bestaat er zoiets als ‘had ik maar?’ Zijn we in staat om echt een keuze te maken en de signalen te herkennen of worden we opgeslokt in ons huidige leven met onze eigen (kleine en grote) vragen? Kunnen we oprecht kijken naar de realiteit en kiezen voor het grote geheel? Of blijven we bezig met onze eigen beslommeringen?
Ik ben er nog niet uit. Jij?
Ellen van Hierden, directeur van artra en de Academy for Recruitment en initiatiefnemer van keesz.
Ellen houdt van werk en met name van flexwerk. Zij is nieuwsgierig naar ontwikkelingen binnen de flexbranche en bericht hier graag over!